Na wyspie Czedżu jest co zwiedzać, a wszystkie atrakcje spróbuję opisać Wam w typowy dla siebie niezbyt mądry i trochę absurdalny sposób xD do rzeczy!

No więc Seongsan wpisany jest na listę UNESCO, i jeszcze nie wiadomo gdzie, ponoć wschody słońca z nim wyglądają pięknie (nie wiem, zaspałam) więc zdecydowaliśmy się zdobyć jego spektakularne 180 metrów xD Okazuje się, że przy 40 stropniach, 180 metrów jest odczuwalne zupełnie jak 1800 metrów. Więc w połowie drogi prawie miałam zawał. Na szczęście obok był Kuba, który reanimował mnie snickersem, i jakoś dotarłam na szczyt, skąd rozpościerały się piękne widoki na pozostałe 360 wulkanów wyspy Czedżu, i nieco niedbałe zabudowania wyspy.

Zeszliśmy na sam dół, docierając do plaży. Byłam tak zgrzana, że od razu pobiegłam do wody, nie przeszkadzały mi nawet obrzydliwe skorupiaki jakimi są ligie oceaniczne (jeśli jakaś ligia to czyta, przykro mi robaczku, ale jesteś nieładny). Wykąpaliśmy się, obfotografowaliśmy, po czym poszliśmy do pobliskiej knajpy, w której pewne niezwykłe kobiety – Haenyeo – przygotowywały złowione przez siebie owoce morza. Z nimi to jest niesamowita historia, bo niegdyś na mężczyzn łowiących skorupiaki i owoce morza były nałożone ogromne podatki, przez co większość połowów musieli oddawać rządowi. Wtedy Koreańczycy wpadli na genialny pomysł, żeby do tej trudnej roboty posłać babki, które nie były objęte podatkiem I od kilkuset lat to kobiety na Czedżu mają wyższy status, oraz odpowiadają za utrzymanie rodziny. Tylko że Haenyeo jest już coraz mniej, dziś tylko kilka tysięcy, a średnia ich wieku to 60 lat. Niestety tradycja wymiera, więc jestem zaszczycona, że było mi dane je zobaczyć.

Czym nie jestem zaszczycona, to tym że dane mi było spróbować tego morskiego ślimaka, którego łowią Haenyeo xD Zaprzyjaźniona rodzina Francuzów zamówiła cały talerz, i wspaniałomyślnie się z nami podzieliła tym obrzydlistwem. Przysięgam że ślimak wylądowałby z powrotem na talerzu szybciej niż prędkość światła, gdyby nie to, że Francuz patrzył xD A ja jestem patriotką, wstydu Polsce nie narobię, to żem połknęła. Niech wiedzą, że w Polsce żyją twardziele.

Przy początku szlakunielicznych turystów wita urocza knajpka w Hawajskim stylu. Kupiliśmy sok, starsza pani nie miała wydać i musieliśmy kupić drugi – tak się tym przejęła, że jeszcze wcisnęła Kubie do ręki butelkę wody, ukłoniła się 56 razy i machała nam gdy odchodziliśmy, cudna kobieta. Potem to już były same cuda szlak jest wspaniale przygotowany, wygodna kładka, widoki piękne. Uwielbiam widok na strzeliste skały wystające z wody i wyspy, więc byłam bardzo ukontentowana.

 

• Wyspa Udo – wreszcie jakaś łatwa nazwa xD

(Dla ciekawskich, nie, obok nie ma wyspy Stopa ani Łydka). W sumie to niewiele jest na tej wyspie, oprócz malowniczych skał, i ładnej plaży. Ale czuliśmy się bardzo wakacyjnie 🙂 Płynie się tam promem z okolic wulkanu Seongsan, prom kosztuje dosłownie grosze. Na całym statku oprócz nas była tylko jedna para europejczyków, reszta to turyści z Korei. Na samej wyspie można wynająć meleksa (więszkość osób tak robi), ale potrzebne do niego jest międzynarodowe prawo jazdy. Można też poruszać się busami, które jednak są dosyć drogie. Najbardziej znanym miejscem na Udo jest plaża Hongjodangoe, czyli koralowa plaża. Chodzenie po niej boli, bo zamiast piasku faktycznie są tam małe fragmenty koralowca 🙂

 

• Plaża Hamdeok na Czedżu jest naprawdę ładna, ale mieliśmy ze sobą bagaże.

W przechowywalni młoda dziewczyna zażyczyła sobie za nasze dwie małe walizki 60 złotych, no nie upadłam na głowę żeby tyle dać za to, że bagaż stoi w jakimś schowku. W centusiowym stylu poszłam się zapytać starszej pani w sklepiku na górze, czy by mi nie przechowała tego bagażu. Poskarżyłam się jej, że aż 60 złoty chcą za te nasze walizeczki (nie pamiętam, ile to było wonów koreańskich, ale dużo) i pani poszła ze mną, nagadała tej dziewczynie coś i zapłaciliśmy tylko 30 złotych xD Także kochani, jak trwoga bo usługa za droga, to pamiętajcie żeby iść do starszych ludzi, często są uczciwi i uczynni